.

Portfolio TDK

Onderwerp: Kunstactualiteit, Museumbezoek en reflecterend stuk.

Ik, Iza Dee, Leonie S en Fanny Rosa zijn op dinsdag 22 september 2009 naar Amsterdam gegaan. We hadden dit gekozen omdat de musea het Foam en het Nederlands Instituut voor Mediakunst ons erg interessant leken. In Amsterdam aangekomen met de trein, moesten we de weg nog naar de musea zien te vinden. Wij vroegen de weg bij het VVV kantoor, de medewerker was alleen erg vaag over de weg er naartoe. Dus wij liepen in de richting die we aangewezen kregen. Later kregen we van Engelsen die uit een hotel kwamen een kaart van Amsterdam zodat we de weg konden vinden.

Allereerst kwamen we bij het Foam, dit is een fotomuseum. Er waren 3 tentoonstellingen van Charlotte Dumas, Leonie Purchas en Prune-abstracting reality.

De entree was hier 4 euro met CJP, en 5 euro voor studenten. Helaas mochten wij hier niet fotograferen, dit stond ook niet op de site vermeld. Bij binnenkomst gingen we eerst een trap af, hier was de tentoonstelling van Charlotte Dumas. Hier zagen wij in de eerste kamer allemaal portretten van honden. Ik vond het zeer mooie foto’s, doordat ze mooi belicht waren en dat ik als het ware in de ogen van de hond kon zien hoe ze waren.

Bij de tweede kamer waren er paarden die Dumas heeft gefotografeerd. Deze vond ik minder indrukwekkend. Ik denk omdat ik niet heel veel met paarden heb. Wel vond ik de manier waarop ze de paarden heeft gefotografeerd erg goed uitkomen in de foto. In de fotoreeks Day is done liet zij de paarden van de Romeinse carabinieri a cavallo in hun stallen in hun kwetsbaarheid zien
Voor haar afstudeerproject aan de Rietveldacademie maakt Charlotte Dumas portretten van Nederlandse politiepaarden. De bedoeling van haar werk in haar foto's is in de eerste plaats om de expressieve zeggingskracht van het beeld weer te geven. Daarvoor gebruikt zij naast uitsneden en poses ook lichtval als belangrijk item.

Daarna kwamen we bij de tentoonstelling van Leonie Purchas. Zij heeft een fotoreeks van haar eigen (leven) familie gemaakt. De tentoonstelling heeft zij The shadow of things genoemd ( de schaduw van dingen). Bij het lezen van de tekst waarom zij dit heeft gedaan, was het erg persoonlijk. Haar moeder had een depressie Obsessive-Compulsive Disorder. Het uitte zich bij haar als smetvrees. Purchas bood haar moeder aan om te helpen opruimen, daarbij gebruikte zij haar fototoestel, om het proces te volgen. In de kamer naast de foto’s konden we een diavoorstelling bekijken waar de foto’s achtereen op elkaar volgde. Af en toe hoorde je een geluid, maar het meeste van de tijd was het nagenoeg stil. Ondanks dat was het wel erg boeiend om te zien. Je bedenkt als het ware een verhaal bij de foto’s.

In de derde kamer kon je nog meer beelden uit haar leven zien. Strafwerk bijvoorbeeld. En je kon tekstjes lezen die zij bij haar foto’s heeft geschreven. Daarna kon je weer in een donkere kamer een diavoorstelling bekijken, maar dan met commentaar van Purchas zelf.

Als laatste in het Foam kwamen we bij de tentoonstelling Prune-abstracting reality. Hier zagen we foto’s die op de werkelijkheid gebaseerd zijn maar toch geabstraheerd zijn. In de eerste instantie begreep ik het niet wat er op de foto stond, maar na lang kijken begon je te zien wat er op de foto staat. In deze foto’s komen veel kleuren en vormen terug. Ik vond de foto’s erg interessant om naar te kijken mede omdat het vaak in het eerste oogopslag anders lijkt dan het is.

Na het Foam hebben we even geluncht en zijn we om 1 uur naar het Nederlands instituut van Mediakunst gegaan. Voorheen was dit het Montevideo. Hier was het ook 2,50 euro voor studenten. In de eerste kamer van dit museum, de tentoonstelling van Cory Aranchel, herhaalde zich het beeld en het intro van Guns ’n Roses. In de tweede kamer het werk Untitled translation exercise waar de voiceover van de film ‘Dazed and Confused’ ingesproken is door medewerkers van een Indiaans bedrijf. In de gang stonden oude Nintendo spellen die bewerkt waren. In de kamer daarna waren er oude filmprojectors, die vond ik erg mooi. In de volgende kamer hing er een film-doek aan de muur en daar waren er streepjes als beeld en daarover heen teksten en geluiden van een film. Het lijkt alsof er door een spleet is gefilmd. Toch kon ik mijn aandacht erbij houden. In de laatste kamer waren er twee schermen waar een Nintendo wereld op geprojecteerd staat. Je kon er voor gaan staan en dan net doen alsof je op die weg loopt. Ook was er in de kamer een scherm waar een youtube filmpje werd afgespeeld waar katten over een piano op de toetsen liepen waardoor je een muziekje krijgt als je het aan elkaar voegt. De technieken van deze man zijn vernieuwend en laten zien wat je met montage technieken allemaal kan.

Reflectie

In deze twee maanden heb ik nog meer nieuwsgierigheid gekregen om verder te kijken dan alleen naar het beeld zelf. Ook leer ik breder denken,niet gelijk afdoen van “oh dat vind ik niet mooi”. Mijn inspiratie komt zelfs nu als ik met iemand een gesprek heb over de musea waar ik ben geweest. Ik heb het gevoel dat ik meer eigen smaak heb gekregen. De schilderijen van Dhali heb ik altijd heel gaaf gevonden, je herkent wat het is en toch is het een droombeeld. Hoe langer je naar zijn schilderijen kijkt hoe meer je te zien krijgt. Wat ik nu nog meer interessant vind is foto’s van Ingrid Maas. Het zijn vrouwen in fel gekleurde kleding, maar zij zijn in stukken verdeeld en weer tot een beeld geplakt.

In de Volkskrant van 2 oktober 2009 staat een artikel over de foto’s van Sally Mann. Haar foto’s hangen in het fotomuseum in Den Haag. Vroeger had zij foto’s die braaf en keurrijk waren. Maar de foto’s die zij nu presenteert zijn gotisch, mysterieus en zwaarmoedig. Ze brengt kinderen met volwassen gedragingen samen in een foto. Bijvoorbeeld een meisje van zeven met een sigaret in haar hand die er bij staat alsof zij haar zoveelste opsteekt. Ze heeft de technieken gebruikt die in de Amerikaanse burgeroorlog werd geïntroduceerd. Je ziet een man waar een baan licht op schijnt, Hij lijkt overleden, maar is dat zo? Deze foto’s laten je zelf fantaseren wat er gebeurd zou kunnen zijn of gebeurd. Ik vind deze foto’s heel mooi spreken, diepgang. Dit kranten artikel nodigt mij uit om naar de expositie te gaan.

In de Volkskrant van 9 oktober 2009 stond dat Irving Penn is overleden hij werd 92 jaar. Deze man is fotograaf van Vogue geweest. Hij kan van de details van een schoen en de belijning van een jas een grafische stilleven maken. Bij het krantenartikel zie je een foto met twee Peruaanse kinderen in sepia. De man heeft zijn kunst gedoneerd aan het Chicago Art instituut, hij vond het belangrijk dat zijn kunst lang bleef bestaan. Deze man komt gedisciplineerd over. Net of hij alles geplant heeft hoe zijn leven moest lopen.

In de Volkskrant van 25 september 2009 stond een artikel over Liedeke Kruk. Ze maakt naast foto’s, films en video-installaties. De foto’s laten zien dat er contact is tussen de fotograaf en het model. Haar foto’s hebben ook een huiselijke indruk. Ze gebruikt bijvoorbeeld een badjas of een kous. Ze maakt de foto’s onscherp waardoor het een schilderachtige indruk heeft. Het spreekt volgens mij een breed publiek aan. Ze werkt ook soms samen maar het word niet duidelijk in de tekst wie. ik zou zelf wel meer zien van haar werk willen zien.